บรูไน

การค้าเครื่องเทศ

ในอดีตบอร์เนียวเป็นชื่อที่ระบุในเอกสารประวัติศาสตร์ของจีนว่าเป็นหนึ่งในเมืองท่าของการค้าขายระหว่างราชวงศ์หมิงกับราชวงศ์มัชปาหิตในช่วง พ.ศ. 1900-2100 บรูไนเป็นศูนย์กลางการค้าที่สำคัญบนเกาะบอร์เนียวอยู่บนเส้นทางการค้าจากประเทศจีนผ่านโมลุกกะหรือหมู่เกาะเครื่องเทศไปสู่ประเทศตะวันตก และมีอาณาเขตครอบครองส่วนใหญ่ของเกาะบอร์เนียวและส่วนหนึ่งของหมู่เกาะซูลู มีชื่อเสียงทางการค้า สินค้าส่งออกที่สำคัญในสมัยนั้น ได้แก่ การบูร พริกไทย และทองคำ

เครื่องเทศนับเป็นสินค้าที่ประเทศในยุโรปต้องการเป็นอย่างสูง โดยมีวัตถุประสงค์สำคัญคือการเพิ่มรสชาติและช่วยถนอมอาหาร ด้วยลักษณะภูมิอากาศของยุโรปที่เย็นจัดทำให้พืชพันธุ์ต่าง ๆ ไม่อุดมสมบูรณ์ อาหารสำคัญที่เป็นเนื้อสัตว์เมื่อต้องเก็บไว้นาน ๆ ก็จะแห้งผากและจืดชืดลงเรื่อย ๆ เครื่องเทศอย่างพริกไทย ที่มีฤทธิ์ช่วยยับยั้งการเติบโตของแบคทีเรียและช่วยเพิ่มความเผ็ดร้อน เปิดปุ่มรับรู้รสให้กับลิ้น พริกไทยจึงเป็นเหมือน “ทองคำสีดำ” ที่สร้างความสุขและความร่ำรวยให้กับผู้ค้าเครื่องเทศเป็นอย่างมาก ดังนั้น ก่อนการเข้ามาสำรวจโลกของชาติตะวันตก ดินแดนที่เรียกว่าหมู่เกาะเครื่องเทศแห่งนี้จึงเป็นความลับของพ่อค้าท้องถิ่นและพ่อค้าอินเดีย โดยมีตลาดกลางอยู่ที่อินเดีย ที่พ่อค้าอาหรับจะรับเครื่องเทศไปขายยังแคว้นต่างๆในอิตาลีก่อนจะกระจายไปทั่วยุโรปต่อไป

ประวัติศาสตร์สมัยใหม่ของบรูไนเริ่มจากการสำรวจแหล่งน้ำมันและก๊าซธรรมชาติในปี พ.ศ.2472 ทรัพยากรธรรมชาตินี้ได้เปลี่ยนเศรษฐกิจของประเทศจากการค้าพริกไทยและการบูรมาเป็นประเทศผู้ค้าน้ำมันปิโตรเลียม และยังความร่ำรวยมาให้ประเทศนี้มาจนถึงทุกวันนี้

บริษัทฯ ขอสงวนสิทธิ์ในการใช้งานเนื้อหาและข้อความ ภาพถ่าย วิดีโอ กราฟฟิค เพลง สื่อ และเนื้อหาต่าง ๆ บนเว็บไซต์นี้ เพื่อการใช้งานส่วนบุคคลเท่านั้น และห้ามมิให้ทำการคัดลอก ทำซ้ำ แก้ไข เปลี่ยนแปลง เผยแพร่สู่สาธารณะ ส่งต่อ เนื้อหา และข้อความ ส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมด โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์และ/หรือจากบริษัทฯ ผู้ใดละเมิดถือเป็นความผิดตามกฏหมาย